Afgelopen week zijn onze leerkrachten opnieuw de straat op gegaan. Meer geld, minder werkdruk.
De school van mijn kinderen had dit fantastisch opgelost. Een aantal leerkrachten gingen staken en hun lesuren werden ingevuld door ouders die les wilden geven. Deze ouders gaven les vanuit hun eigen vakgebied. Mijn vrouw was een van de ouders die vrijwillig les ging geven. Zij vertelde mij toen zij moe maar voldaan thuiskwam dat zij nog meer respect voor leerkrachten had. Want 20 tot 30 kinderen in een klas is best veel en behoorlijk druk.
Even de cijfers erbij pakken. 1 op de 5 leerkrachten zit thuis met burn-out dan wel chronische stress klachten. Er zit een verschil in chronische stress en een burn-out maar dat is voor nu niet belangrijk. Het blijft zo dat de leerkracht thuis zit en geen les kan geven. De meeste van deze leerkrachten zijn tussen de leeftijd van 25-35 jaar en het meest bijzondere vind ik nog dat de meeste leerkrachten binnen 5 jaar stoppen met lesgeven. 5 jaar! Ik schrik daarvan en het heeft mijn aandacht enorm gewekt. Hoe kan het dat 20% thuis zit en dat ze na 5 jaar al stoppen? Hoe kan het dat deze jonge mensen de huidige druk niet aankunnen? Geeft deze generatie te snel op? Zijn ze lui? Kunnen zij elders meer geld verdienen? Leiden we ze verkeerd op? Dit probleem vraagt om een diepere analyse.
Waarom zijn leerkrachten de PABO gaan doen? Wat heeft hun bewogen om dit te doen? Bij navraag is het antwoord in merendeel van de gevallen:
‘Omdat ik kinderen wil helpen.’
‘Ik vind het fantastisch om te zien hoe een kind kan groeien.’
‘Het mooiste is het proces van leren bij jongeren. Je ziet het gebeuren. Je ziet ze groeien.’
Dus, leerkrachten worden leerkrachten op basis van hun gevoel, een roeping. En waar gaat het dan mis? Dat is precies wat naar voren kwam uit het onderzoeken van stress gerelateerde klachten. Het ligt juist aan die mooie karaktereigenschappen van de leerkrachten. Zij willen het beste voor het kind en zijn bereid om hierin heel ver te gaan, zelfs voorbij aan hun eigen grenzen. Die mooie karaktereigenschappen zoals altijd maar ‘Ja’zeggen tegen ouders en kinderen (en jezelf opzij zetten), of het perfect willen doen voor onze kinderen, die gaan nu parten spelen. Deze karaktereigenschappen zorgen ervoor dat zij ook die extra uren maken, dat zij het accepteren dat er 30 kinderen in de klas zitten, dat zij enorm veel administratie moeten doen en nog veel meer.
In tegenstelling tot wat er veel gezegd wordt tegen mensen met burn-out klachten denk ik niet dat het ligt aan een gedachten patroon. Het zijn de karaktereigenschappen en drijfveren die ervoor zorgen dat er zoveel leerkrachten thuis zitten! Deze mooie karaktereigenschappen moeten zij weer voor zich laten werken want dat komt onze kinderen ten goede. Hoe? Dat is een lastig proces waarbij het herkennen van de bron van de klachten het belangrijkste is.
Leerkrachten, ik gun jullie alles. Wat ik jullie het meeste gun is dat je les kunt geven vanuit je hart. Als dat niet meer lukt omdat de druk te hoog is en je zit bijvoorbeeld thuis, wil ik je graag helpen die passie voor je vak weer terug te vinden. Het is geen makkelijk proces. Dit is namelijk niet van de een op andere dag gebeurt. Als je er echter voor open staat en je gaat er écht voor, dan is het een prachtig proces waarin jij jezelf weer terugvindt! Voor altijd. En sta jij weer voor de klas met volle energie en passie, zodat de 2 elementen van leren en kracht bij jullie roeping en baan samenkomen.
En bij de volgende staking ga ik gewoon lesgeven op de school van mijn zoons. Doe mij maar een klas van 30 kinderen…voor 2 uurtjes.