Vandaag begint de zomervakantie voor mijn kinderen….en wat zijn zij er aan toe. Wat zeg ik, wat ben IK er aan toe zeg. Mijn hemel!
Het was een soort opbouw de afgelopen weken naar een climax. Mijn vrouw en ik begonnen het een week of 3 geleden te merken in van die kleine dingetjes. Zeuren over een schoenveter die niet goed zat, een boterham die dwars op zijn boord lag en recht hoort te liggen, zijn shirt dat te strak zat en volgens hem véél te klein is, als wij niet aten waar hij op dat moment zin in had (pizza of patat) was hij gelijk boos, een oververhit hoofd als hij uit school kwam en vooral ook heel erg druk (voor zijn doen). Met andere woorden, leven op een laatste stoot van adrenaline.
En geef hem eens ongelijk. Er komen zo veel dingen op het pad van een kind van 7 jaar. Zij moeten al zoveel. Je ziet je kind worstelen met die laatste adrenaline stoot want eigenlijk kan hij het helemaal niet aan. Hem remmen is geen optie want dan is het huis veel te klein. Je moet hem laten en het hem laten ervaren en dat is enorm lastig. Je wil dat kleine mannetje zo graag helpen met al je ouderlijke ervaring en dat doe je kennelijk door hem te laten. En dat is precies wat mij als vader enorm veel energie kost. Je kijkt door de ogen van een volwassene naar je kleine ventje en het maakt niet uit of hij 2, 5 of 7 jaar is. Hij blijft je kind. Punt. Uit. En volgens mij veranderd dat nooit.
Des te belangrijker dat wij als ouders tijdens de vakantie van onze kinderen gaan genieten. Ze weer zien opbloeien en tot rust komen. Tijd om ze eens lekker te gaan verwennen met veel aandacht, liefde, en, heel veel tijd!
Als ik naar mezelf kijk en wat ik echt belangrijk vind ten aanzien van mijn gezin is het vooral dat wij veel tijd samen doorbrengen. Hoe weet ik dat? Laat ik het zo zeggen, ik vind het absoluut niet tof als ik een zandkasteel aan het bouwen ben op het strand tijdens onze vakantie en ik vervolgens even pauze neem en zie dat mijn zoon met een ander kind gaat spelen. Een wild vreemd kind nota bene.
‘Hallo? Wij waren aan het spelen! Je kent hem nog maar 5 minuten dus zo belangrijk kan het niet zijn!’
‘Schat, kom eens zitten en laat je zoon met rust. Hij is vriendjes aan het maken.’
Langzaam druip ik dan af. Ik twijfel nog even om het zandkasteel nog groter en mooier te maken zodat ik kan zeggen, ‘Kijk eens wat papa heeft gemaakt. Speciaal voor jou..’ Ik doe het niet en ga naast mijn vrouw zitten. ‘Moeilijk hé loslaten,’ zegt ze dan. Ik grom nog wat en pak mijn boek. Dan maar lezen..
Het geeft aan hoe fijn ik het vind om bij hem en de rest van mijn zoons en vrouw te zijn. En het mooie is dat ik mij daar bewust van ben. Als de vakantie start weet ik als geen ander hoe ik zaken los kan laten en aan mijn basis waarden kan voldoen. Ik kan daar maanden op teren zonder daar heel veel foto’s met mijn mobiel van te maken. Want die laat ik lekker in het appartement liggen. De kans dat ik daar weer gemiddeld 86min per dag op ga kijken is te verleidelijk. Ik maak wel gewoon foto’s in mijn hoofd. Foto’s met een gevoel en soms met de smaak van pizza of patat. Want ja, op die manier mag je ze ook best wel eens verwennen.
Hoe het afliep met het zandkasteel? Dat weet alleen de middellandse zee. Ik weet wel dat ik op m’n bedje zat en dat er nog 1 gedachte door mij heen ging net voordat mijn boek uit mijn handen viel, ik even naar mijn vrouw keek en ik in slaap dommelde. ‘Loslaten? Wacht maar tot de eerste schooldag van onze jongste zoon van 4 na deze vakantie. Kijken hoe jij gaat loslaten!’ 😉